Insulina nie jest sterydem anabolicznym / androgennym lecz hormonem polipeptydowym, który przez organizm ludzki gromadzony jest w trzustce. Tworzenie insuliny następuje w komórkach beta wysp trzustkowych. Insulina w pierwszej kolejności odpowiada za rozdział substancji odżywczych w organizmie. Jak tylko zostanie przyjęte pożywienie, trzustka wydziela nagromadzoną insulinę, która ma za zadanie dostarczyć substancje odżywcze do różnych miejsc, takich jak wątroba, mięśnie, tkanka tłuszczowa i mózg. Insulina posiada przy tym działanie obniżające cukier. Brak insuliny w organizmie prowadzi do cukrzycy, najczęściej występującej u człowieka choroby związanej z przemianą materi. W medycynie insulina zapisywana jest przy cukrzycy typu I. Przy tej chorobie trzustka nie jest zdolna do wytwarzania samodzielnie insuliny, co sprawia, że konieczne są codzienne iniekcje. Powód, dlaczego insulina stosowana jest w kulturystyce, tkwi prawie wyłącznie w hormonie wzrostu. Insulina sama nie jest hormonem. Jest on tutaj raczej substancją aktywującą działanie sterydów anabolicznych, IGF-1 i w szczególności hormon wzrostu. Jak wiermy duża część hormonów wzrostu po iniekcji dostaje się do wątroby. Zadaniem komórek wątroby jest rozpoczęcie produkcji IGF-1. W tym celu jednak oprócz testosteronu i hormonów gruczołu tarczycy konieczna jest również insulina, i to w dość dużej ilości. Zdrowa osoba dorosła produkuje dziennie około 50 jednostek, czyli 2 mg insuliny. Ilość ta jest niestety niewystarczająca, aby zagwarantować maksymalną produkcję IGF-1 w wątrobie po dokonanej iniekcji. Organizm początkowo reaguje na dawki hormonu wzrostu zwiększoną produkclą insuliny. Problem jednak polega na tym, że stałe dawkowanie hormonu wzrostu prowadzi do uszkodzenia komórek Beta w wyspach trzustkowych i produkcja insuliny wkrótce ustępuje. Jeśli aplikowanie hormonu wzrostu następuje dość długo, wówczas własna produkcja insuliny może spaść do bardzo niskiego poziomu. Oprócz możliwej cukrzycy spadek ten wpływa równiez negatywnie na wątrobę. Jeśli natomiast kuracja hormonalna będzie wspomagana wystarczającymi iniekcjami insuliny, wówczas stosujący osiągają bardzo dobre wyniki. Najważniejsze jest oczywiście to, żeby wątroba była w stanie wyprodukować maksymalną ilość IGF-1. To samo odnosi się zresztą do komórek mięśniowych, również one mogą lokalnie formować IGF-1 z testosteronu, hormonów gruczołu tarczycy, hormonu wzrostu i insuliny. Badania naukowe wykazały również, że kombinacja hormonu wzrostu z insuliną wykazuje wyraźnie wyższe wartości, nie ma to miejsce przy dawkowaniu osobnym. Ponadto insulina polepsza działanie anaboliczne wytworzonego przez organizm IGF-1, regulując pozytywnie syntezę i koncentrację surowicy protein wiążących IGF-1.
Insulina stymuluje kompleks IGF-1/IGFBP-3, IGFBP-3 przedłuża żywotność IGF-1 we krwi, co z kolei podwyższa skuteczność IGF-1. W końcu insulina reguluje liczbę receptorów hormonów wzrostu w wątrobie do góry i umożliwia w ten sposób przerób wysokich dawek hormonów wzrostu. Również tutaj badania naukowe wykazały, ze wartości wydzielania hormonu wzrostu w moczu przy równoczesnym dawkowaniu insuliny są dużo mniejsze, niż przy aplikacji pojedynczej. Ponadto między hormonem wzrostu a insuliną istnieje synergetyczne działanie w odniesieniu do przemiany proteiny. Oba hormony wspomagają przenikanie aminokwasów do komórek mięśniowych poprzez zwiększenie przepustowości. W komórce mięśniowej zarówno insulina jak i hormon wzrostu stymulują syntezę proteiny, czyli że mięsień stale się grubszy i szerszy. Insulina chroni sportowców w sytuacjach stresowych (na przykład z powodu przetrenowania) lub w przypadku ubogiej diety przed utratą tkanki mięśniowej. Tak jak hormon wzrostu hamuje ona proces zwany glukoneogenezą, która jest procesem pozyskiwania energii, odbywającym się w wątrobie i w trakcie, którego proteina zużywa się jako paliwo. Dla kulturysty jest to niewyobrażalne, ponieważ tkanka mięśniowa ulega redukcji i w wątrobie zostaje zamieniana na energię. W tym przypadku pomocną okazuje się insulina, która zapobiega glukoneogenezie i zapasy proteiny w muskulaturze pozostają na stałym poziomie. Jednakże wielu kulturystów zapatruje się nadzwyczah sceptycznie na stosowanie insuliny, gdyż cieszy się ona wątpliwą opinią ze względu na wspomaganie tworzenia się tłuszczu. Jest to ocena prawidłowa, wiedząc przecież, że insulina podwyższa przyjmowanie glukozy w komórce tłuszczowej i tym samym hamuje wydzielanie wolnych kwasów tłuszczowych z komórki tłuszczowej. A zatem temat insuliny można odłożyć “ad acta”, gdyż który z kulturystów chciałby posiadać grubą warstwę tłuszczu. Osobliwe jest tylko to, że insulina stosowana jest prawie przez wszystkich profesjonalnych kulturystów w trakcie przygotowania do zawodów. Z jednej strony insulina wspomaga tworzenie się tłuszczu, z drugiej jednak zawodowcy w dniu zawodów posiadają wygląd niemalże pozbawiony tłuszczu. Brzmi to jak sprzeczność, ale nią nie jest, ponieważ decydującą rolę odgrywa tutaj hormo
